معلم هایی که به جای برگه های کتاب، ایثار ورق زدند

به گزارش مهر تبریز،امسال با رسیدن سوز سرما دل خیلی از ما همچنان می لرزید که مبادا دوباره حادثه تلخ شین آباد تکرار شود، که البته مشابه این اتفاق نیز ۲۴ آذر امسال باز در آستانه وقوع بود که خوشبختانه، فداکاری معلم مشگین شهری مانع از بروز یک فاجعه دیگر شد، تا بار دیگر نمونه ای از ایثار و از جان گذشتگی معلمان ایرانی را در گوشه ای از حافظه ها ثبت کند، آن هم در  زمانی که بسیاری از معلمان آماج تهمت های روا و ناروا در فضای مجازی هستند. نمی شود سوء استفاده برخی از معلم ها یا حتی بدرفتاری ها و کج سلیقگی های تربیتی آن ها را انکار کرد، ولی اگر منصف باشیم، کم نیستند معلمانی که به عینه درس ایثار به دانش آموزانشان دادند. و با انجام دادن یک کار اخلاقی و ارزشی، واژه ایثار اجتماعی را برای نسل جدید معنا کردند.

فداکاری و ایثارگری معلمان برای نجات جان دانش‌آموزان یکی از زیباترین جلوه‌های تعلیم و تربیت است که تأثیری چندین برابر بیشتر از تعریف ساده واژه ایثار برای آینده سازان جامعه دارد. تأثیری به عمق زندگی شاهدان ماجراهای تلخ و شیرین زندگی معلمانی که هر کدام در برهه ای از زمان کاری کردند، کارستان!

مرحوم کاظم صفرزاده معلم یکی از مناطق عشایری از توابع استان لرستان بود که در روز حادثه یکی از دانش‌آموزان مدرسه عشایری شبانه‌روزی امام جعفر صادق(ع) ویسیان دچار جراحت شدید در ناحیه پا شد و نیازمند اقدامات درمانی بود. از همین رو کاظم صفرزاده معلم این مدرسه با خودرو به همراه دانش‌آموز مجروح و دو نفر دیگر از دانش‌آموزان عازم مرکز درمانی می‌شوند اما متاسفانه به دلیل کمبود امکانات، مرکز درمانی این منطقه نمی‌تواند وضعیت دانش‌آموز مجروح را بهبود بخشد و بنابراین معلم این دانش‌آموزان با وجود بارندگی شدید تصمیم می‌گیرد دانش‌آموز مجروح را برای درمان به بیمارستان خرم‌آباد انتقال دهد اما در مسیر خودرو این معلم فداکار در سیل گرفتار شد و هر چهار سرنشین خودرو جان خود را از دست می‌دهند.
علی بهاری معلم دیگری از توابع استان اردبیل است که برای نجات جان دانش‌آموزش نیمی از کبد خود را به وی اهدا می‌کند.
معصومه خوش کام معلم تهرانی که پس از عمل جراحی دیسک کمر با وجود تجویز پزشک به استراحت مطلق با تخت بیمارستان در کلاس درس حضور یافت و به کار خود ادامه داد.
مرتضی اصغری معلم آذربایجان شرقی که ۵ سال به طور رایگان برای تدریس به خانه دانش آموز بیمارش مراجعه کرد و همچنین روند درمان وی را نیز پیگیری می‌کرد.
کاظم جعفری معلم آذربایجان غربی که هزینه حج خود را برای درمان دانش‌آموزش که مبتلا به سرطان بود اهدا کرد.
ثریا مطهر نیا معلم کردستانی که برای درمان دانش آموز بیمارش هر ماه با وی به تهران آمد و تا پایان درمان در بیمارستان ماندگار شد و پیگیر درمان ۱۵ دانش آموز بیمار دیگر است.
احسان موسوی معلم کرمانی که با هزینه شخصی خود دانش‌آموزی را که از ناحیه پا دچار شکستگی شده بود به عرصه تعلیم و تربیت بازگرداند.
شکرعلی فرزاد معلم کهکیلویه و بویر احمدی مدیر یکی از هنرستان‌های شبانه روزی که بر اثر سکته مغزی جان خود را از دست داد و با رضایت اعضای خانواده ۹ عضو بدن وی به ۷ بیمار نیازمند اهدا شد.
حسن امیدزاده معلم فداکار گیلانی، که در یک حادثه آتش‌سوزی در مدرسه محل خدمتش، جان چند دانش آموز را نجات داد و خودش از ناحیه سر، صورت و گردن دچار سوختگی شدید شد.
محمدعلی محمدیان معلم فداکار مریوانی که بخاطر شاگرد سرطانی اش موی سر خود را تراشید.
پیرمراد شاهونوند، دبیر خوزستانی آموزش و پرورش که بعد از دست دادن کودک ۵ ساله اش، اعضای بدن او را به کودکان نیازمند اهدا کرد.
حمیدرضا گنگوزهی، معلمی که خودش زیر آوار ماند تا ۳ دانش آموز جان بگیرند.
این انسان های فداکار، تنها نمونه ای کوچک از ایثار اجتماعی قشر فرهنگی در جامعه هستند، نمونه هایی که بر حسب قضا و قدر، در یک لحظه تصمیم گرفتند، هر آنچه را دارند، ببخشند تا دانش آموزانشان از هر جهت در امنیت باشند.

به راستی اگر این معنی واژه ایثار اجتماعی نباشد، دیگر چه چیزی می تواند این کلمه را برای نسل امروز که به لطف فضای مجازی، از واقعیت های ملموس اطراف خود غافل هستند، تعریف کند؟! و چه خوب که آموزش‌وپرورش کشور طی سال های گذشته با هدف تقدیر از معلمانی که از خودگذشتگی داشتند و فراتر از وظایف معلمی خود اقدام به انجام فعالیت‌های انسان دوستانه کرده‌اند،‌ نخستین جشنواره جلوه‌های معلمی را برگزار می کرده و از انسان هایی که جلوه ای از ایثار اجتماعی را به تماشا گذاشته اند، قدر دانی به عمل می آورد.

 ساناز شهابی