قال الامام الرضا علیه السلام:
..و البراءه من الذین ظلموا آل محمد علیهم السلام…و البراءه من الناکثین و القاسطین و المارقین…و البراءه من أهل الاستئثار…
امام رضا علیه السلام فرمود: …بیزاری از کسانی که به آل محمد علیهم السلام، ظلم روا داشتند…و برائت از پیمان شکنان ومنحرفان و مرتدان…و برائت از ویژه سازان اموال عمومی مسلمانان بر خود، …از شرایط اسلام راستین است.
عیون أخبار الرضا، ج ۲، ص ۱۲۶، مسند الامام الرضا علیه السلام، ج ۲، ص .۵۰۲

ابتدای امر آنچه را که موجب میشود قلم را به زحمت اندازم و سیاه مشقی را نقش بندم لازم است بیان دارم.
به اسلامیت،ولایت،جمهوریت و قانون اساسی اعتقاد و التزام داشته و بر اساس آموزه های آن جرأت جوهر فشانی بر کاغذ می یابم.
مدیریت جزو کارهای تخصصی و سخت در دنیا محسوب میشود و براحتی نمی شود بر صندلی مدیریتی نشست.
مدیر کسی هست که تمام هستی مجموعه به او سپرده شده است و او باید وظایف محوله را به نحو احسن و تمام و کمال به مقصد
راهنمایی کند.
بدیهی است که مدیران در قبال کار خویش درآمد بالایی می ستانند و در بخش خصوصی بالاتر.
ولی این درآمد در بخش دولتی ضوابط و معیاری دارد و نمیشود کارمند و یا کارگر مجموعه ای اختلاف دریافتی فاحشی با مدیر خود
داشته باشد.و اما اختلاف فاحش چیست؟
اختلافی که در نظر هر انسان عاقلی از عرف و رویه بیشتر باشد و چنان چشمگیر گردد که همگان متوجه این اختلاف شوند.
در حکومت اسلامی کارگزاران و مدیران دولتی به ساده زیستی و عدم ویزه خواری و تبعیض سفارش شده اند.
وقتی فیش های نجومی منتشر شد واقعیت های زیر پوستی جامعه رخ نمود.چیزی که دهان به دهان می گشت ولی مدرکی بر اثبات
آن پیدا نمی شد.
طبقه ای از مدیران دولتی -تأکید میکنم طبقه ای نه همه مدیران- رشد کردند که یک شبه راه ۱۰۰ ساله رفتند و کاخ نشینان پر مدعی
گشتند. خود را تافته ای جدا بافته دیدند و همواره مردم را به قناعت و ساده زیستی سفارش نمودند.
اشرافیگری و تجمل گرایی را بنیان نهادند و مردم را به سراب راهیابی به تجملات سپردند.
جدای ازاینکه این دریافتی ها در حکومت اسلامی نکوهیده و مزموم بوده و از نظر شرعی ایراد دارد و موجبات شکاف طبقاتی را
فراهم می آورد که تبعات ان مشخص است .و همچنین چه کسانی،چرا و چگونه با تبعیض های قانونی امتیازهای ویژه ای را برای
برخی تعریف نمودنذ که حالا سکوت کرده اند و پاسخگوی عمل خود نمی باشند: اینگونه دریافتی ها سبب دلخوری عامه مردم گشته
و تبعات اجتماعی و ضررهای باورمندانه آن چنان سنگین است که براحتی و در کوتاه مدت جبران نخواهد شد.
چگونه مدیرانی بر کرسی ریاست می نشینند و خود را عامل و ملتزم به آرمان های انقلاب،حضرت امام (ره) و شهدا می دانند در
حالیکه با مردم فاصله گرفته اند!!!
چرا مسیری را در پیش می گیرند که هر بار ولی امرمان،مقام معظم رهبری سینه خود را سپر می کنند تا ملت بدانند انقلاب راه خود
را می رود و اینان از قطار انقلاب پیاده شده اند.
چگونه خون شهدا را نادیده می گیرند و به جوانانی که کیلومترها دورتر برای اسلام و انقلاب و وطن به خون خود می غلتند بی
اعتنایی می کنند؟
قصور یک بار،بی اعتنایی یک بار، اشتباه یک بار.
نهیب ها را بشنوید و بیدار شوید.در کاخ ها نمیشود به جنگ استکبار رفت.کاخ ها مکان خوشگذرانی و تساهل و تسامح است.
مگر ملت در کاخ ها زندگی می کنند که عده ای اشرافیگری و راحت طلبی را در پیش گرفته اند.
راحت طلبی و عافیت طلبی چه تناسب و سنخیتی با مدیریت دارد!؟
با کاخ نشینی نمیشود به میهن و ملت رفاه و آسایش هدیه کرد.